Truskawki

“Truskawki to melodramatyczny Cortázar czasów pandemii i kultury online. Czasów coraz bardziej pogruchotanego języka i infalntylizujących treści. Czujemy dystans, sztuczność, media społecznościowe za nas mówią. W tym oceanie wirtualnej sztuczności Gombrowicz oszalałby ze zgryzoty i jednoczesnego szczęścia. Żyjemy w dziwnym sporze komunikacyjnym, mieszając wątki i porządki. Cały tekst stanowi układankę. To puzzle, z których może, ale nie musi, ułożyć się całość. To forma szkatułkowa, gdzie realne nakłada się na wirtualne - ludzie z krwi i kości z ich cyfrowymi odbiciami”

“Dwa bieguny. Dwa skrajne poglądy na świat, politykę, kulturę i społeczeństwo. Kobieta i mężczyzna. Żona, matka, kumpela, siostra, wierna, niewierna. Mąż, ojciec, przyjaciel, brat. Kochanka i kochanek. Zamknięci w klatce wirtualnego romansu. Fantazjują o schadzkach, wspólnej przyszłości, własnej frustracji. Frustracji, która stawia ich pod ścianą i zmusza do podjęcia decyzji, których nie sposób podjąć. Więc kręcą się w kółko, jak w kołowrotku, a ten lej ich wciąga. Ich sytuacja jest nam tak bliska, że nie sposób się z nią nie zidentyfikować. I nie chodzi tu o zdradę, ale o stan zawieszenia, w którym można ugrząźć, jak w bagnie, na całe życie. Bagno zobowiązań, bagno niezrealizowanych potrzeb. Bagno opinii i sentymentów. A na koniec narracja wymyka nam się z rąk i znów jesteśmy postacią w czyjejś historii.”